Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hoc tu nunc in illo probas. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Non est igitur voluptas bonum. Ut pulsi recurrant? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. At certe gravius. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
Nam de isto magna dissensio est. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Duo Reges: constructio interrete. Non semper, inquam; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Non laboro, inquit, de nomine. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Recte, inquit, intellegis.
Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quonam, inquit, modo? Nosti, credo, illud: Nemo pius est,
qui pietatem-; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.
Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Age, inquies, ista parva sunt. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?
Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Duo enim genera quae erant, fecit tria. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sed ille, ut dixi, vitiose. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Certe non potest. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re
quaeri. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?