Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sedulo, inquam, faciam. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.

Non laboro, inquit, de nomine. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? De quibus cupio scire quid sentias. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in

litteris duxisse? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Age, inquies, ista parva sunt.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quae contraria sunt his, malane? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quis istud possit, inquit, negare? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Bork Bork Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ita prorsus, inquam; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Duo Reges: constructio interrete. Avaritiamne minuis? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Prioris generis est docilitas, memoria; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;