Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ostendit pedes et pectus. Quis istud, quaeso, nesciebat? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Tu quidem reddes;

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non laboro, inquit, de nomine. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

At enim sequor utilitatem. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quod equidem non reprehendo; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo

pertinacior, tamen noster fuit; Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Itaque his sapiens semper vacabit. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quis istud possit, inquit, negare? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Eadem fortitudinis ratio reperietur. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Duo Reges: constructio interrete. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?