Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Is es profecto tu. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

Sedulo, inquam, faciam. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Dicimus aliquem hilare vivere; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Recte, inquit, intellegis. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Duo Reges: constructio interrete. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Si quae forte-possumus. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Non quam nostram

quidem, inquit Pomponius iocans; An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Eaedem res maneant alio modo. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Respondeat totidem verbis. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quo modo autem philosophus loquitur? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.