Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. At enim hic etiam dolore. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Duo Reges: constructio interrete. Equidem e Cn. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inquit, dasne adolescenti veniam? Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Bork Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed fortuna fortis; Iis igitur est difficilius satis facere, qui

se Latina scripta dicunt contemnere. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Itaque contra est, ac dicitis;

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? At certe gravius. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Bork Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Haec dicuntur inconstantissime. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum

postea translatum ad philosophos nostros esset.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;