Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Verum hoc idem saepe faciamus. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Deprehensus omnem poenam contemnet.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Hunc vos beatum; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Cetera illa

adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quid me istud rogas?

Sint modo partes vitae beatae. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nos commodius agimus. Refert tamen, quo modo. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est igitur voluptas bonum. Falli igitur possumus. Duo Reges: constructio interrete. Esse enim, nisi eris, non potes. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quippe: habes enim a rhetoribus; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Num quid tale Democritus? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. De quibus cupio scire quid sentias. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Sed ego in hoc resisto; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quid censes in Latino fore? Graecum enim hunc versum

nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Nescio quo modo praetervolavit oratio. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Negat enim summo bono afferre incrementum diem.