Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Minime vero istorum quidem, inquit. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Igitur ne dolorem quidem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Non risu potius quam oratione eiciendum? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Erat enim Polemonis. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.
Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Respondeat totidem verbis. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quis enim redargueret? Quo modo autem philosophus loquitur? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Nunc agendum est subtilius. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda
vobis; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quae ista amicitia est? At enim sequor utilitatem. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?
Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;
Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Bork
Bork Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.
Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing
elit. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quo modo autem philosophus loquitur? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Duo Reges: constructio interrete. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.
English
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek