Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;

Nunc agendum est subtilius. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Velut ego nunc moveor. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Bork Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Primum quid tu dicis breve?

Quis istud possit, inquit, negare? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur,

sapientis omnis esse semper beatos; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Duo Reges: constructio interrete.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Praeteritis, inquit, gaudeo. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quonam, inquit, modo? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quare conare, quaeso. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Age, inquies, ista parva sunt. Quibus ego vehementer assentior. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;