Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Hic ambiguo ludimur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Maximus dolor, inquit, brevis est. Quid, quod res alia tota est? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Duo Reges: constructio interrete. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quis est tam dissimile homini.
Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Ita ne hoc quidem modo
paria peccata sunt. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Dici enim nihil potest verius.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ostendit pedes et pectus. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Praeclare hoc quidem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.
Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quis enim redargueret?
Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Sed quod proximum fuit non vidit. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Sed fac ista esse non inportuna; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Teneo,
inquit, finem illi videri nihil dolere. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.