Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Neutrum vero, inquit ille. Certe non potest.

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? An hoc usque quaque, aliter in vita? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed fortuna fortis; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Cur id non ita fit? Id est enim, de quo quaerimus.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid

omnes, quid Lucius noster?

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. At multis se probavit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Dici enim nihil potest verius. Cur haec eadem Democritus? Quod iam a me expectare noli. Sed videbimus. Quis Aristidem non mortuum diligit? Haeret in salebra. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Summus dolor plures dies manere non potest? Velut ego nunc moveor. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Quid enim possumus hoc agere divinius? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Duo Reges: constructio interrete. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quis istud, quaeso, nesciebat?

Ratio quidem vestra sic cogit. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? At enim sequor utilitatem. Sic enim censent,

oportunitatis esse beate vivere. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Bork Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.