Scisse enim te quis coarguere possit? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quid censes in Latino fore? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Laboro autem non sine causa; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Mihi enim satis est, ipsis non satis.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Cur, nisi quod turpis oratio est? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior

oratio. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Duo Reges: constructio interrete. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Sed haec in pueris; Pugnant Stoici cum Peripateticis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? At iam decimum annum in spelunca iacet. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;

Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Verum hoc idem saepe faciamus.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quid de Pythagora?

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.