Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Disserendi artem nullam habuit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Dicimus aliquem hilare vivere; Summus dolor plures dies manere non potest? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nam de isto magna dissensio est. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. At eum nihili facit; Nihil sane. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. At iam decimum annum in spelunca iacet. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Tuum credibile?

Sumenda potius quam expetenda. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quare ad ea primum, si videtur; Iis igitur est

difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Qui est in parvis malis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. At hoc in eo M. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Memini me adesse P. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Eam stabilem appellas. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quibus ego vehementer assentior. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Negat enim summo bono afferre

incrementum diem. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Duo Reges: constructio interrete. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?