Magna laus. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Sint modo partes vitae beatae. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.

Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sit enim idem caecus, debilis. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ad eos igitur converte te, quaeso. Inquit, dasne adolescenti veniam? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Suo genere perveniant ad extremum; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Is es profecto tu. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nonne igitur tibi videntur, inquit,

mala? Quare conare, quaeso. Sed ille, ut dixi, vitiose. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quis suae urbis conservatorem

Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Duo Reges: constructio interrete. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Hoc non est positum in nostra actione. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quo tandem modo? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?