Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Duo Reges: constructio interrete. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Dat enim intervalla et relaxat. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Bork Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Tum mihi Piso: Quid ergo? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Sed haec nihil sane ad rem; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis

pluribus. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Dat enim intervalla et relaxat. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Si enim ad populum me vocas, eum. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed nimis multa. At enim hic etiam dolore. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. At iam decimum annum in spelunca iacet. Memini vero, inquam; Facillimum id quidem est, inquam.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid est enim aliud esse versutum? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Minime vero, inquit ille, consentit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Cave putes quicquam esse verius. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum

gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quid de Pythagora?

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Eaedem res maneant alio modo. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.