Bonum liberi: misera orbitas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nulla erit controversia. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Odium autem et invidiam facile vitabis. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Illi enim inter se dissentiunt. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Confecta res esset. Satis est ad hoc responsum. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Qui convenit?

Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Quod idem cum vestri

faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid de Pythagora? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sed plane dicit quod intellegit. Duo Reges: constructio interrete.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Bork

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Cur id non ita fit? Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?

Sullae consulatum? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quae contraria sunt his, malane? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo

disputatio ducitur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quare attende, quaeso. Non est igitur summum malum dolor. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.