Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Prioris generis est docilitas, memoria; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Tuum credibile?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Duo Reges: constructio interrete. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.

Ad eos igitur converte te, quaeso. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quae duo sunt, unum facit. Nos cum te, M. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Hoc non est positum in nostra actione. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Qua igitur re

ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nemo igitur esse beatus potest. Reguli reiciendam;

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Respondeat totidem verbis. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Esse enim, nisi eris, non potes. Polycratem Samium felicem appellabant. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quae contraria sunt his, malane? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Nemo igitur esse beatus potest. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Memini vero, inquam; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Ergo, inquit, tibi Q. Urgent tamen et nihil remittunt. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quid Zeno? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quo

invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Si enim ad populum me vocas, eum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.