Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Igitur ne dolorem quidem. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Poterat autem inpune; Itaque his sapiens semper vacabit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Sit enim idem caecus, debilis. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Non laboro, inquit, de nomine. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Primum quid tu dicis breve? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed

quid ille dicat.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Hoc tu nunc in illo probas. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quare conare, quaeso. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quid enim possumus hoc agere divinius? Suo genere perveniant ad extremum;

Duo Reges: constructio interrete. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Idemne, quod iucunde? Dici enim nihil potest verius. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem

laetus. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.