Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Quae cum essent dicta, discessimus. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Sed ad rem redeamus; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cui Tubuli nomen odio non est? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Minime vero, inquit ille, consentit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quibusnam praeteritis? Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Haec dicuntur inconstantissime. Beatus sibi videtur esse moriens. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua

mihi oratio longa videri potest.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Quid de Pythagora? Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Negare non possum. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sed ille, ut dixi, vitiose. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. De hominibus dici non necesse est. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Duo Reges: constructio interrete. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Nam memini etiam

quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;