Oratio me istius philosophi non offendit; An hoc usque quaque, aliter in vita? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Aliter autem vobis placet.

Facillimum id quidem est, inquam. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Et quidem, inquit, vehementer errat;

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Age, inquies, ista parva sunt. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.

De hominibus dici non necesse est. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Bork

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Ut aliquid scire se gaudeant? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quid, de quo nulla dissensio est? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent,

dissimillimas proferebas. Duo Reges: constructio interrete. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ita prorsus, inquam;

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Sin aliud quid voles, postea. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.

Tu quidem reddes; At certe gravius. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Bonum valitudo: miser morbus. Age sane, inquam.