Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Conferam avum tuum Drusum cum C. Primum divisit ineleganter; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? At iam decimum annum in spelunca iacet. Itaque contra est, ac dicitis; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nihil sane. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Quis est tam dissimile homini. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Non dolere, inquam, istud quam vim

habeat postea videro; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Rationis enim perfectio est virtus; Praeteritis, inquit, gaudeo. Nulla erit controversia. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quod totum contra est. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Duo Reges: constructio interrete. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sed ego in hoc resisto;

Quae cum essent dicta, discessimus.

An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Efficiens dici potest. Sed tamen intellego quid velit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.