Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Facillimum id quidem est, inquam. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. An haec ab eo non dicuntur? Quid iudicant sensus? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Illi enim inter se dissentiunt.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Nam et

complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quae duo sunt, unum facit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Falli igitur possumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sed ille, ut dixi, vitiose. Duo Reges: constructio interrete. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quorum altera prosunt, nocent altera. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Verum hoc idem saepe faciamus.

Reguli reiciendam; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid autem

habent admirationis, cum prope accesseris? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Sed plane dicit quod intellegit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Urgent tamen et nihil remittunt.