Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Hoc non est positum in nostra actione. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; At hoc in eo M. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Facillimum id quidem est, inquam. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Duo Reges: constructio interrete.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes

extiterunt. Bork Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quid, de quo nulla dissensio est?

Satis est ad hoc responsum. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Idem adhuc; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Etsi ea

quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Optime, inquam. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?