Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Memini vero, inquam; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quid, quod res alia tota est? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Bonum liberi: misera orbitas.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Hoc non est positum in nostra actione. Quae cum essent dicta, discessimus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Poterat autem inpune;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur

adipiscing elit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Duo Reges: constructio interrete. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Itaque his sapiens semper vacabit.

Quorum altera prosunt, nocent altera. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sit enim idem caecus, debilis.

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Facillimum id quidem est, inquam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Sed quid sentiat, non videtis.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris,

divitiae, valitudo; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.